Teknolojik gelişmede meydana gelen artışlar ve üretim biçimlerinde yaşanan bilgi toplumuna geçiş süreci, istihdamı doğrudan etkileyen unsurlar olarak karşımıza çıkmaktadır. Ülkenin ekonomik gelişmişlik düzeyi ve sosyal kalkınma seviyesinin önemli bir göstergesi, istihdam yapısı ve işsizliğin boyutudur. Ülkelerin sosyo-ekonomik durumlarına göre farklı bir tablo ortaya konsa da birçok ülkenin ortak sorunu işsizlik rakamlarının yüksekliğidir. Türkiye’de esas itibariyle ekonomide başlatılan yapısal reform sürecinin dinamo etkisiyle 1950’li yıllardan itibaren gündemde olan ve son otuz yıl içinde adını daha çok duyuran istihdam yapısı ve işsizlik olgusunun başlıca nedenleri arasında hızlı nüfus artışı, bölgelerarası ekonomik gelişme farklılıkları, köyden kente göç, siyasi ve ekonomik istikrarsızlıklar sayılabilir. 
Son yıllarda ekonomik büyümeyle doğru orantılı oluşan beklentilerde olduğu gibi daha çok insana üretken istihdam sağladığı takdirde Ulusal gelirde meydana gelen artış, anlam ifade etmektedir. Türkiye’nin gündemindeki en önemli sorunlardan birisi işsizlik, açlık ve yoksulluktur. Resmi verilere göre, nüfusumuzun yüzde 43’ü yoksul, yüzde 12’si ise açlık sınırının altında yaşamını sürdürmekte, milyonlarca insanımız işsizlik sorunuyla karşı karşıya bulunmaktadır. Ülkede sağlanan ekonomik büyüme ve refah artışından pay alınabilmesi, her şeyden önce bir işte çalışıyor olunmasını gerektirmektedir. Yüzyılın en önemli sosyal sorunu olan işsizlik sorununun çözümü için önce artış hızını durdurmak ve sonra da azaltmak için gerekli politik önlemlerin alınması kaçınılmazdır. Bu sadece işsizlik sigortaları aracılığıyla pasif işgücü politikaları şeklinde değil, aynı zamanda bireyin girişimcilik yeteneği ve becerilerini de geliştiren aktif işgücü politikaları ile de beraberce uygulanmalıdır. Böylece çok önemli bir diğer sorun olan tüketen değil, üreten bir toplum olma yolunda mesafeler katedilebilecektir. Konfüçyüz’ün dediği gibi, -balık yemeği değil, balık tutmayı öğretmek- önemlidir.