“Hislerine mağlup olmayıp aklını kullanan kişiler, sembolleri değil gerçekleri isterler, onların peşindedirler. Tüm tehlikelerine ve ağır maliyetine rağmen tam hakikate ulaşmayı şiddetle arzulayan ve tüm enerjisini bu yolda cömertçe harcamayı göze alan net teorik akıl, insan aklının kendisine ait olduğunu iddia ettiği basit hakikatin iç kutsallığını perdeleyen ve çarpıtan salt suni inançlar olarak gördüğü sembolleri bir kenara itmektedir. İnsanlığın aptalca olan tavır ve yönlerinin ironik eleştirileri, ilkel geçmişin alçaltıcı hayallerini sembolize eden işe yaramaz törenler yığınını temizleme konusunda kayda değer bir hizmet görmüştür. Sembolizmden kaçış, medeni insanların kültürel tarihinde kolay fark edilir bir unsur olarak karşımızda durmaktadır. Bu sürekli eleştirinin, hem organize olmuş toplumların pratik etkinliği yönünü ve hem de düşüncenin güçlü ve sağlıklı ilerlemesi yönünü kapsayacak şekilde sağlıklı bir medeniyetin gelişmesi konusunda gerekli hizmeti gördüğü hakkında hiç bir şüphe olamaz.”

(Tanıtım Bülteninden)