Minnet Huda’ya evlet-i dünya fenâ bulur
Bâki kalur sahife-i âlemde adumuz (Bâki)

Zülfüne kalsa perişan eylemezdi dilleri
Anı da tahrik eden bâd-ı sabâdır n’eylesin (Nef’i)

Verip tezelül-i Mansur’u sâk-ı Arş’a tamâm
Hudâ Hudâ diyerek pây-ı dâra dek gideriz (Naili)