Marguerite Duras, bu eserinde, yolları bir bahçede kesişen iki yalnız insanın, iki yabancının, kendilerine bile itiraf etmekten çekindikleri gerçeklerle yüzleşmelerini anlatır:

“Şimdi, yine size karşı konuşuyormuş gibi olmak istemem, ama yaptığınız ne olursa olsun, şu içinde yaşadığınız dönem ileride önem kazanacak, o sözünü ettiğiniz çölü anımsayacaksınız, o çöl göz alıcı bir yoğunlukla kalabalıklaşacak. Oradan kaçamayacaksınız. Başlamadı sanılır, ama çoktan başlamıştır. Bir şey yapılmadığı sanılır, ama yapılır: Bir çözüme doğru gidildiği sanılır ve bir de dönüp bakarsınız ki, çözüm arkada kalmıştır. Örneğin şu kent, o anda onun değerini yeterince anlamadım. Otel pek iyi değildi, ayırttığım odayı başkasına vermişlerdi, vakit geç olmuştu, karnım açtı. O kentte hiç kimse beklemiyordu beni, o kocaman kentin kendisinden başka. Kendi işleriyle uğraşan koca bir kentin, onu ilk kez gören yorgun bir yolcu için ne demek olduğunu biraz düşünün.”