Zapata’nın arabasının Froidevaux Sokağından çıktığını görmüştü. Bir Jaguar’dı bu. Eski haydutun, hiç değilse bu konudaki beğenisinde bir değişiklik olmamıştı. 

Proletarya Öncüsü’nü kurduklarında, yirmili yaşlarda üniversite öğrencisi beş delikanlıydılar. Silahlı mücadeleyi bırakıp örgütü fesih kararı almalarının üzerinden yirmi yıl geçmiş, bu süreçte içlerinden üçü, bir zamanlar yıkmak istedikleri düzene katılarak ün ve para sahibi olmuştu. Elie Silberberg, hayatta kalabilmiş dört kişi arasındaki “başarılı” olamayan tek kişiydi. Örgütü, grubun beşinci üyesi olan ve “Neçayev” kod adını kullanan Daniel Laurençon’u yirmi yıl önce ölüme mahkûm etmişti. 

Nazi işgaline direniş yıllarından ‘68 olaylarına ve dar kadro örgütlerinin silahlı mücadele eylemelerine uzanan; bu örgütlerin yöneticiliğinden medya patronluğuna kadar savrulan üç kuşak Batı Avrupa solcularının ve onların oğullarının, kızlarının hikâyesini anlatır Jorge Semprum. Soluk soluğa okunacak bu hikâyenin bir kara ayrıntısı vardır: Aniden başlayan cinayetler ve suikastlar zincirinin hedefi olan kariyer sahibi eski solculardan hesap sormaya mı gelmiştir biri?