“Halk bil­gi­si çağ­dan ça­ğa akıp ge­li­yor. Çok şey de­ği­şi­yor kuş­ku­suz, ama an­latı de­ğiş­mi­yor. Çağın ge­rek­le­ri­ne gö­re ye­ni bi­çem­ler (üslup) ka­zanıyor, bo­yut­lan­ma­la­ra uğ­ru­yor, yi­ne de hep sürüp ge­li­yor. An­lat­ma is­te­ğiy­le din­le­me güdüsü arasında­ki bu do­ğal etkileşim, an­latımsal kül­tür akışının te­melidir. İçi­miz­de ölme­zliğe ermiş dün­ya­la­ra bu an­latılar­la ulaşıyo­ruz. Ora­da, ken­­di kur­gu­muz­la ye­ni bir ‘dünya’ ya­ratıyo­ruz. Bir kaçış da ol­sa, erin­ce er­me umu­du da ol­sa, düş­lem­le­ri­mi­zin bu dünyasında her ko­şu­lu mut­lu­lu­ğu­mu­za yö­nel­­te­bi­li­yo­ruz. Bu söylen­ce­sel dün­ya­ya ye­ni yo­rum­lar ge­­ti­re­bi­li­riz; ya da ya­ratıcılığın sa­nat­sal kö­ke­ni­ni bu sı­nır­sızlıklar­da ara­ya­bi­li­riz. Umut­ların, bir güdü gi­bi, bir ye­­te­nek gi­bi bi­zi sarmaladığı bir dünyadır bu etkileşim or­tamı.”

Halk An­latıları’nda, Adnan Binyazar, anlatı kavramını irdelerken söylencelerden destanlara, masallardan ağıtlara, Dede Korkut anlatıla­rından Şahmeran, Kerem ile Aslı, Ferhat ile Şirin, Köroğlu gibi halk hikâyelerine, Nasreddin Hoca fıkralarına, Yunus Emre’ye, Pir Sultan Abdal’a; oradan çağdaş anlatının verimli alanlarına Nâzım Hik­met’e, Fazıl Hüsnü Dağlarca’ya, Cahit Külebi’ye, Ceyhun Atuf Kan­su’ya, Yaşar Kemal’e, Ülkü Tamer’e, Orhan Duru’ya, Murathan Mun­gan’a uzayan bir anlatı geleneğinin boyutlarını saptamaya çalışıyor.