Ne benim esrarı, ruhlarla açıklayacak vaktim vardı ne de Matthew’un. Çünkü bizler merak duygusunu ve Vermeer ile Monet’ye hayranlığını yitirmeyen karmaşık, kimyasal makinelerdik. Bedeni tuzlu suda yüzen, batan güneşin karşısında coşku duyan makineler.

Kırklı yaşlarına merdiven dayamış Catherine, on üç yıllık gizli sevgilisi Matthew Tindall’ın ani ölümü üzerine sarsılır.

Acısını ya da sırrını paylaşacağı kimsesi yoktur. Öte yandan cenaze töreninde, sıradan bir arkadaş rolü oynamaya da yüreği elvermez.

O da elinde kalan yegâne şeye, işine sarılır. Önünde yeni bir proje vardır: bir otomatonu oluşturacak olan vidalar, zemberekler, halkalar, cam çubuklar ve yaylarla dolu bir sandık. Sandığın yanındaysa, 
bir zamanlar bu otomatonu tamir edebileceği umuduyla İngiltere’den kalkıp Karlsruhe’ye giden Henry Brandling’e ait, yüz elli altı yıl önce yazılmış, on bir defter... Gözyaşının Kimyası’nda Peter Carey, 
mekanik bir aletin yapım ve restore çalışmasının iç içe geçtiği bir anlatıda, insanın gizli, derin, mahrem yanını tartışıyor. Henry’nin ümitsizliği, Catherine’in yapayalnızlığıyla harmanlanıyor. 

Catherine, otomatonun sandıktaki her bir parçasını restore ederken, 
biz onun paramparça olmuş hayatında sorgulayıcı bir yolculuğa çıkıyoruz.