Mutlu olmak için, rahatlamak için, kafasını dağıtmak için başkalarına gerek yoktu artık. Yalnız hissetmemek için gelir gelmez televizyonu açmasına gerek yoktu. Evde bir ses olsun diye müziği açmasına gerek yoktu. Ev vardı artık. Onun sesleri, onun dokunuşu, onun dinginliği vardı. “Mete de var tabii,” diye düşündü kendinden utanarak. Yalnız değildi artık. Sırf bu yüzden mutluydu elbette. Bu mutluluğu başkalarıyla paylaşmaktan korkmaması gerekiyordu. Her şey yolunda gidecekti. O zaman neden bu kadar huzursuzdu? Evle aralarına kim girebilirdi ki?

Binalar yıkılırken, her şey hızla un ufak olurken, iğde ağaçları, atkestaneleri, hatıralar kaybolurken… Asuman bir şeyi fark ediyor. Göğsünde evin homurtusu, zamanın iniltisi… Eski resimler, Neylan Hanım’ın mavi koltuğu ve ilaçlanması gereken böcekler… Asuman, evle göz göze geliyor. Ev ona bakıyor…

Gamze Güller, tıklım tıklım metropolde bir nişi aralıyor, direnen ve hatırası kalan…

En Çok Onu Sevdim, acılaşan bir hayatın, eşyalara dokunan, durup durup dinleyen bir kadının romanı. Marazi bir aşk hikâyesi…