Dünyada 2000 li yıllara gelinirken; duvarlar yıkıldı... Demokrasiyi bünyesine kabul etmeyen, DİKTA REJİMLERİ yerini halk iradesi olan DEMOKRASİLERE BIRAKTI... Bizim CİCİ DEMOKRASİ ise, daha da geriye götürüldü. Siyasi güçlerin ve yetkilerin, çok kişi ve kurumlarla paylaşımı yerini, TEK KİŞİLİK bir yönetim anlayışına bırakılma süreci­ne girildi. BAŞKANLIK SİSTEMİ, bizim sınırlı demokrasimizde nasıl bir uygulaması ya­pılacak? Demokrasimiz, bu sistemi taşıyabilecek midir?  

Demokrasi, siyasi erklerin ayrılması ve paylaşımıdır. Kendin gibi düşünmeyen veya düşünemeyenlerle uyum, tahammül ve gerektiğinde işbirliğidir. Bizim demokrasi anlayışı­mız, çoğunluğun kendisi düşünmeyen azınlığı, devre dışı bırakarak bunun üzerinde tahak­kümdür. Kuvvetler ayrımı, Devletin organları arasında üstünlük sıralaması anlamına gel­meyip, belli Devlet yetki ve görevlerinin kullanılmasından ibaret ve bununla sı-nırlı olan medeni bir iş bölümüdür. Üstünlük ise anayasa ve yasalardır.

Atatürk ilke ve inkilaplarının en önemlisi de LAİKLİKTİR. Anayasa Mahkemesi bir kararında;" Laiklik, Ortaçağ dogmatizmini yıkarak aklın öncülüğü, bilimin aydınlığı ile ge­lişen özgürlük ve demokrasi anlayışını, uluslaşmanın, bağımsızlığın, ulusal egemenliğin ve insanlık idealinin ana temeli kılan bir uygar yaşam biçimidir. "Çağdaş bilim, skolastik dü­şünce tarzının yıkılması ile birlikte doğmuş ve gelişmiştir. Laiklik dar anlamda devlet işleri ile din işlerinin birbirinden ayrılması olarak tanımlanmıştır. Anayasa Mahkemesi;" Laiklik, egemenliğe, demokrasi ile özgürlüğe ve bilgi bileşimine dayanan toplusal bir atılım; siya­sal, sosyal ve kültürel yaşamın da çağdaş düzenleyicisidir."

Dine dayalı düşünce ve değerlendirmelerin geçerli olduğu din kurallarına dayalı bir toplumda, SİYASAL ÖRGÜTLENMELER DİNSEL NİTELİKTE olmaktadır. Laik düzen­de din. siyasallaşmadan kurtarılarak da yönetim aracı olmaktan çıkarılır. Böylece din saygın bir şekilde yerinde tutularak, kişilerin vicdanlarına bırakılır. SİYASAL YAŞAMIN DA­YANAĞI DA BİLİM ve ÇAĞDAŞ HUKUK OLUR. LAİKLİĞİN OLMADIĞI BİR TOP­LUMDA DEMOKRASİ OLAMAZ... Arap Ülkelerindse ki demokrasi hareketleride bunun kanıtıdır. Demokrasinin namusu da sa- dece sandık değildir. Görev, yetki ve sorumlulukla­rında tek elden toplanlanmamasıdır. Birbirinden üstün olmayan kurumlarca da bunların paylaşımıdır.

Demokrasi, sandıktan sandığa gidip oy vermek olamaz. Bunun böyle kabulü sınırlı bir rejim olur. Toplumsal bir uzlaşı, demokrasilerin geleneğidir. Demokrasilerde, yara almış toplumsal vicdan, ancak onarılmak sureti ile TOPLUMSAL UZLAŞIYA ulaşılabilir. De­mokratik bir hukuk devletinde, siyasal yönetimin parlementodan çoğunluğu ne olursa olsun her zaman hukuka bağlı kalacaktır. Hukuk kuralları, toplumlarda özgürlükçüdür. Demokra­tik hukuk devletinde özgürlükler, her zaman esastır. Sınırlama ise istisnadır.

Milli irade hiçbir zaman, seçimle işbaşına gelmiş ve çoğulculuk ye-rinede, çoğunluk-çuluğu benimsemekde değildir. Böyle bir sistem, daha da ileri giderek otoriter eğilimler be­nimsemeye başlayan siyasal yönetimlerin tercihleri olabilir. Milli irade de hiçbir zamanda, çoğunluğun azınlığa tahakküm ettiği siyasal değildir. Yönetiminde, devletin tüm kurumla­rını ele geçirdiği ve insan yaşamının her alanına düzenleme getirerek bir müdahale etmeye soyunma yetkiside olmasa gerek. Milli irade, geçici olan bir çoğunluğun, geçici bir azınlı­ğın üzerindeki mutlak etkinliğinin de kırılması ve kişilere de bir dayatmanın olmaması, olsa gerek.

  Siyasal yönetimler, demokratik kitle örgütlerinin ve tüm sivil toplum kuruluşlarının eleştirilerinden hoşnut olmazlar. Olmak zorunda da değildirler. Ancak, çoğulcu demokrasi­lerde siyasal yönetimlerin bu eleştirileri hoş karşılamalarıda demokrasinin gereğidir. Siyasal yönetimlerin de, parlementodaki çoğunluklarına dayanarak, sivil toplum örgütlerini de yok edemezler.