Ortak Tarım Politikası (OTP), Avrupa Birliği bütünleşmesinin ana belirleyicilerinden biri sayılabilecek, Avrupa tarımını şekillendirmeye yönelik bir hareket planı uygulamasıdır. 1950’de temelleri atılan ve 1958’de yürürlüğe giren OTP, İlk uygulamaya konulduğu 1958’den bu güne, gerek ilkeleri gerekse  politika araçları ve temel değerleri paradigmal bir değişim yaşamıştır. 2000’li yılların başından itibaren bu konuda daha da radikal bir çizgi izlenmeye başlanmış, özellikle 2003 Reformu sonrası, OTP araçlarının değişmeye başlaması, bu değişimin en önemli işaretlerinden biri olmuştur. 2007 yılından itibaren ise, 28 üyeli bir AB için sürdürülebilir ve kapsamlı büyümeyi hedefleyen “Avrupa 2020 Stratejisi” doğrultusunda  yeni bir OTP’ ye zemin yaratılmış, OTP araçları etkin ve basit bir duruma getirilerek, yeni bir tarım politikasının uygulamaya konulması hedeflenmiştir. Zira, Avrupa 2020’ye tarımdaki iyileşmenin, ekonomik sektörlere yayılması, büyüme üzerindeki olumlu katkı yapmaktadır. Dolayısıyla OTP’nin de bu sürece etkisi kaçınılmazdır. Tarım sektöründeki çiftçilerin gelir düzeyindeki iyileşme, güçlü ve rekabetçi tarıma katkıda bulunacak, dolayısıyla AB ekonomisi olumlu etkilenecektir.

AB bütünleşmesinin önemli uygulamalarından olan OTP’nin geleceğini inceleyip değerlendirmeyi doktora tez konusu olarak seçtim. “2014-2020 Mali Planı Çerçevesinde Ortak Tarım Politikasının Geleceğinin Değerlendirilmesi” başlığı ile yazdığım doktora tezimin esas alınarak kitap haline getirilmesiyle meydana gelen bu eserde, 2013 sonrası için hedeflenen yeni OTP’nin geleceğine ilişkin yönelimleri ortaya koymaya çalışarak, öncelikle, AB’nin yeni OTP kapsamında, küresel dengeler ve Birlik çıkarları doğrultusunda nasıl bir politika öngördüğü, bu öngörülerin AB halklarının ihtiyaçları ve beklentileri ile uyuşup uyuşmadığı araştırmaya çalıştım.

Bu çalışmayı yürütmemde beni değerli görüşleriyle yönlendiren ve bana destek veren başta tez danışmanım Prof. Dr. Nurettin Bilici’ye, tez izleme komitesinin ve tez jürisinin  değerli üyeleri Prof. Dr. Belgin Akçay ve Prof. Dr. Ahmet Şahinöz’e, tez jürisi üyeleri hocalarım Prof. Dr. Berrin Ataman ve Prof. Dr. Bülent Gülçubuk’a teşekkürü borç bilirim.

Ayrıca gerek yüksek lisans gerekse doktora öğrenciliğim süresince, bu alanda yetişmemde emeği olan Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Avrupa Birliği ve Uluslararası Ekonomik İlişkiler Anabilimdalı’nın tüm öğretim üyelerine ve ATAUM’daki çalışma arkadaşlarıma teşekkürlerimi sunuyorum. Ayrıca  kitabın kısa sürede basımını sağlayan Yetkin Yayınevi’nin değerli yetkilileri Muharrem Başer ve  Y.Ziya Gülkök ile yayınevi çalışanlarına teşekkür ederim.